Γριπούλα;
Πολύ ταξίδι, πολύ ξενύχτι , πολλή καταστροφή.. Εντάξει, κρατιέμαι μακριά απ το ποτό όταν μπορώ αλλά όταν είμαι σε ένα μπαρ ας πούμε με πιάνει ένας ενθουσιασμός. Μα αρέσουν τα μπαρ, ο κόσμος, το τσιγάρο. Και δεν μπορώ να πίνω και να μην καπνίζω
Ναι αλλά αυτό που γίνεται στα μαγαζιά, να μην βλέπεις μπροστά σου απ τον καπνό κι όλο αυτό το στριμωξίδι…
Αυτοκτονούμε μ αυτό τον τρόπο. Άλλοι αυτοκτονούν από το άγχος
Εσύ δεν είσαι αγχώδης..
Είμαι. Αλλά όχι τόσο όσο να πεθάνω απ το άγχος. Εγώ έχω το τσιγάρο… Ένα καπνό (μικρό πακέτο) το καπνίζω
Αμάν μ αυτό το κόλλημα με το τσιγάρο..
Το ξέρω οτι είναι καταστροφή αλλά.. Γενικά η λειτουργία του μυαλού μας είναι έτσι , το πρώτο πράγμα που βρίσκει μπροστά του για να πιαστεί είναι η καταστροφή
Γιατί το λες αυτό;
Eτσι είμαστε εκπαιδευμένοι. Είναι σαν να μας δίνει συστηματικές εντολές το μυαλό να κόψουμε το κεφάλι μας. Παρατήρησε κάτι, κάντο σαν άσκηση. Κάτσε ήσυχα, όποτε έχεις χρόνο, κανένα μισάωράκι και δες τι σκέψεις περνούν. Θα αντιληφθείς ότι όλες οι σκέψεις έρχονται από ένα υπόγειο μέρος, έρχονται στην επιφάνεια και δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα τραγούδι της καταστροφής. Ενοχές, δήθεν αμαρτίες, ανέχεια, ανεκπλήρωτα, όνειρα, φαντασιώσεις- όλα αρνητικά. Έχεις δει τον εαυτό σου ποτέ να λέει «αχ σε τι θαυμάσιο κόσμο ζούμε..»
Εντάξει όσο μεγαλώνεις καταλαβαίνεις ότι δεν είναι αγγελικά πλασμένα τα πράγματα, αλλά αυτό είναι και μέρος της ενηλικίωσης μας..
Κοίτα είμαστε όλοι εκπαιδευμένοι έτσι. Δηλαδή μπορεί να έρθει κάποιος να ανοίξει την πόρτα της φυλακής μας και να μην βγει κανένας. Κανένας. Γιατί όλοι έχουμε συνηθίσει σ αυτή την μίρλα. Μπορεί εκεί έξω να έχει μια λιακάδα απίστευτη, αλλά δεν μπορούμε να το κοιτάξουμε αυτό..
Θα λένε πάλι,»να ο Μάλαμας, μες την μαυρίλα»- έτσι θα λένε αν τα γράψω
Μα δεν με πειράζει εμένα αν με λένε σκοτεινό. Τόσα χρόνια σκοτεινό με λένε. Πειράζει; Πειράζει που ξέρω τι γίνεται;
Άλλη ερώτηση. Είσαι από τις αρχές του 90 στα πράγματα και παρόλο που το έντεχνο έχει υποστεί μεγάλη κατρακύλα εσύ εκεί, με ένα κοινό που μάλλον αυξάνεται τελικά..
Περίμενε ντε,. Τι θα πει έντεχνο; Έντεχνος ήταν ο Χατζηδάκης. Δεν είναι έντεχνος.
Για μένα ο πιο αντιπροσωπευτικός εκπρόσωπος του έντεχνου της γενιάς του 90
Δεν καταλαβαίνω γιατί το λες αυτό. Εγώ είμαι ένας άνθρωπος που αγαπάει βαθιά την ροκ, αλλά είναι λαϊκός..
Πάντως εσύ είσαι ό μόνος από κείνη την γενιά που υπάρχεις τόσο δημιουργικά, με ένα κοινό που- έστω- δεν αυξάνεται, αλλά ούτε μειώνεται. Σα να έχει λήξει κάτι, αλλά εσύ να συνεχίζεις…
Ποτέ δεν συνέκρινα τον εαυτό μου με άλλους. Ούτε με περιβάλλοντα, έντεχνους η μη έντεχνους, γιατί δεν ξέρω πως να το πω, αλλά δεν έβρισκα ποτέ συγγένειες αλλά ούτε μπορώ να πετάξω κάτι. Δεν είμαι φανατικός καμίας μουσικής αλλά κάτι παίρνω απ όλες. Η κλασική με σαγηνεύει πολύ, η τζαζ με τρελαίνει, η λαϊκή μουσική – και εννοώ όλου του κόσμου- είναι θησαυρός. Τα λαϊκά μας, τα ποντιακά μας, τα κρητικά παντού βρίσκω θαυμάσια πράγματα και ίσως αυτή η σύμμειξη, τα δάνεια διαμόρφωσαν έναν ήχο – αν υπάρχει κάποια διαφορά σε εμένα
Ακούς κάτι αυτή την εποχή; Που να σου αρέσει..
Ακούω Lady Gaga και Τζάστιν Μπίπερ, λόγω παιδιών που είναι 11 η κόρη και 9 ο γιος . Έρχονται και μου λένε σου αρέσει και λέω κάτσε να το ακούσω πιο προσεκτικά. Και πραγματικά ακούω τρομερούς επαγγελματίες. Η αλήθεια είναι ότι ακούω για να δώ τί ακούνε, αλλά η προσωπική μου επιλογή αυτή την εποχή είναι η τζαζ. Με τροφοδοτεί ο Γιάννης Παπαντριανταφύλλου διαρκώς, όλους τους παλιούς Αμερικάνους τζαζίστες και κάθομαι και το μελετάω. Αυτό είναι και μια περιπέτεια για μένα γιατί καταλαβαίνω καλύτερα τώρα. Τώρα μπορώ κι ακούω τα πάντα. Τι κάνει ο καθένας τους. Κι είναι μια περιπέτεια αυτό, πώς να το πω, ένα μυθιστόρημα ελευθερίας. Με τρελαίνει αυτή η ελευθερία που έχουν να κινούνται , κρατώντας ταυτόχρονα κι έναν πυρήνα – με βάζει κι εμένα σε μια κίνηση
Tώρα ακούς τζαζ η από πάντα;
Πάντα άκουγα, απλά τώρα πιο συστηματικά. Και ακούω διαφορετικά, πράγματα που δεν είχα προσέξει. Πώς παίζει η κιθάρα, πόσο έντονο το μπάσο, το πιάνο, το σαξόφωνο. Κάτι να μαθαίνουμε στη ζωή μας…
Πάντως ο τωρινός δίσκος είναι πολύ απλός. Μόνο με κιθάρα… Για πες μας λίγο το σκεπτικό σου..
Απλά το έργο γύρω μας έχει γίνει πολύπλοκο, οι ταχύτητες ανεβαίνουν διαρκώς και μου έρχεται να ξεράσω – ταχύτητα και στιλ. Και συνέχεια επιταχύνεται κι ανεβαίνει το «pitch», κι εγώ έκανα το ακριβώς αντίθετο. Είπα θα κάνω ένα μεγάλο βήμα πίσω.
Έτσι το είδες;
Στην απλότητα. Αυτό που λέγαμε παλιά γκλάμουρους έχει γίνει ο φυσικός κανόνας. Μας τραβάνε διαρκώς μπροστά, τρέξτε, κινηθείτε… Και δεν καταλαβαίνουν ότι αυτοί που είναι σε επιτάγχυση κοιμούνται βαθιά. Η δε αγορά στοχεύει στην καρδιά των νέων ανθρώπων – δεν απευθύνεται, ούτε σε μένα, ούτε σε εσένα..
Απ τα παιδιά σου τι άλλο μαθαίνεις- αν μαθαίνεις κάτι.
Απ τα παιδιά μαθαίνεις την απλότητα, την ένταση, τον ενθουσιασμό, την αλήθεια τους – όταν είναι ελεύθερα να μιλήσουν. Και βέβαια μαθαίνεις να εκπλήσσεσαι, γιατί βγαίνουν μπροστά σου με διαφορετικές απόψεις. Ξαφνικά προβάλουν εκεί σαν ξεχωριστοί άνθρωποι με άλλη ματιά – πολύ ενδιαφέρουσα, πολύ διαφορετική
Καλλιτεχνικά φαίνεται να είσαι σε καλή εποχή.. Φαντάζομαι και σε προσωπικό επίπεδο γιατί αυτά πάνε πακέτο..
Κοίτα εγώ είμαι ανισόρροπος. Την μια μέρα μπορεί να είμαι θαυμάσια και την επόμενη αν υπήρχε ένας τρόπος να δραπετεύσω..
Για να ζήσεις άλλη ζωή αλλού;
Μωρέ ας μην βρεθώ πουθενά, αρκεί να φύγω..
Το κοινωνικό κομμάτι σε τρομάζει;
Aυτό είναι αστείο πια. Όσοι είναι συνεπείς, νομοταγείς, χαμηλού προφίλ φορτώνονται των καρχαριών τις πράξεις. Δουλεύουμε, φορολογούμαστε κι ένα σχολείο της προκοπής να πάνε τα παιδιά μας δεν έχουμε. Κάτι, μια ανάκλαση της εξουσίας προς τους χρηματοδότες που είμαστε εμείς- γιατί εμείς είμαστε- δεν υπάρχει. Είμαστε τα μεγαλύτερα κορόιδα του κόσμου . Σχεδόν ντρέπομαι…
Για την γενιά αυτή;
Για όλους μας. Έχει καθίσει ο κόσμος και κοιτάει.. Στην επαρχία, στο σούπερ μάρκετ γράφουν στα τεφτέρια, σπανίως έχει να πληρώσει κάποιος πια. Κι έχουμε τους επιτήδειους που ασχολούνται με τα σκάνδαλα ενώ είναι αυτοί που τα έφτιαξαν. Κι έρχεται τώρα ο άλλος και μου λέει είσαι απαισιόδοξος.
Θα ήθελες να ζεις αλλού;
Μπορεί, δεν ξέρω. Στο Μπαλί. Αλλά κι εκεί που είναι χαρά θεού, είχε εμφύλιο για καμιά δεκαετία. Νομίζω ότι μας κοροϊδεύει η ζωή.
Εντάξει, αλλά δεν γίνεται να ζεις έχοντα αυτή την μαύρη εικόνα μέσα σου. Πρέπει ο καθένας να βρει έναν τρόπο να αντιδράσει..
Να γίνουμε βουδιστές, να βυθιστούμε στην εσωτερική μας σιωπή
Αυτό μου φαίνεται πιο φρίκη κι απ την φρίκη
Το λες γιατί είσαι υπερκινητική και πολεμική… Αλλά περίμενα να μεγαλώσεις ακόμα
Κοντεύω να γεράσω, κι άλλο να μεγαλώσω;
Πάντως όταν έχεις καθαρό μάτι και βλέπεις καλά τι γίνεται στον κοινωνικό ιστό, δεν σε βοηθάει να ζήσεις καλά
Είπαμε ο καθένας έχει την παραμύθα του.. Αν σκεφτείς και την γένια των γονιών μας τί έχει περάσει…
Πολύ παραμύθα όμως. Πολύ παραμύθα
Εσύ το λες, που έχεις τις μουσικές σου και τα ταξίδια σου, και την σκηνή και τον κόσμο… Μην μου πεις όταν βλέπεις τον κόσμο εκεί κάτω δεν αισθάνεσαι μια δύναμη…
Δεν το είδα ποτέ έτσι. Απλά ξέρω ότι μια που βρεθήκαμε, πρέπει να περάσουμε καλά. Τώρα θα τραγουδήσουμε, θα ξεφύγουμε από ένα μέρος του εαυτού μας που μας έχει καθηλωμένους. Και περνάμε έτσι..
Πηγή: tanea.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου