Κατερίνα Γώγου

Η Κατερίνα Γώγου, γεννήθηκε στην Αθήνα, 1 Ιουνίου το 1940.Οι περισσότεροι από εμάς την γνωρίζουμε σαν το ατίθασο κορίτσι που συνεχώς χόρευε στους ρυθμούς του rock n’ roll, όπως δηλαδή παρουσιάζονταν μέσα από τις ταινίες που είχε πρωταγωνιστήσει ή συμμετάσχει, κυρίως παραγωγές της Φίνος-Φιλμ..

Η Κατερίνα όμως, δεν ήταν μόνο ηθοποιός.. Όταν αποφάσισε να στραφεί και να αφοσιωθεί στην ποίηση, φάνηκε ότι ήταν ένα ελεύθερο, ανήσυχο πνεύμα, με αντισυμβατικό χαρακτήρα, ένα αγρίμι που μέσα από τα ποιήματά της, σπάραζε για όσα την έκαναν να θλίβεται και να απογοητεύεται..

Έχει ειπωθεί, πως «Η Γώγου έκανε ποίηση, όταν οι άλλοι ‘ποιητές’  έκαναν δημόσιες σχέσεις…» Ο Τηλέμαχος Χυτήρης, ποιητής και πρώην υπουργός, την αποκαλούσε ‘Μαγιακόφσκι της Πλατείας Εξαρχείων..’ Ήταν από τους ανθρώπους που ποτέ δεν είχε μπλεχτεί με εκδοτικά κυκλώματα και κλίκες, παρόλα αυτά, σύμφωνα με τον εκδότη της, τα βιβλία της πούλαγαν από 40000 αντίτυπα, στην εποχή της μεταπολίτευσης!!

Ήταν σκληρός, δύσκολος χαρακτήρας, αλλά παράλληλα ευαίσθητη· μην αντέχοντας την αθλιότητα και την αδικία γύρω της, αποσύρθηκε και έζησε με την κόρη της Μυρτώ και αργότερα μόνη της.. Γύρω στο ’90, η υγεία της έχει κλονιστεί και αυτό δεν της επιτρέπει να ανεβάσει και μια παράσταση που ετοίμαζε εκείνη την εποχή, το ‘Ρεγκίνα ρόζας άματ’..

Τα τελευταία χρόνια της ζωής της τα έζησε στην απομόνωση, με λίγους φίλους στο πλευρό της όπως ο Νικόλας Άσιμος, ο Παύλος Σιδηρόπουλος και ο Γιάννης Σκανδάλης.. Η ίδια μάλιστα δήλωνε το 1991: «Έχω ένα παράπονο... Άκου το. Ελεύθερος σκοπευτής ήταν ο Νικόλας Άσιμος. Τον δολοφόνησαν. Τον Παύλο Σιδηρόπουλο, το ίδιο. Η μόνη επιζώσα είμαι εγώ...» Όμως κι αυτή δεν άντεξε πολύ..2 χρόνια μετά,  στις 3 Οκτωβρίου του 1993, έδωσε τέλος στην ζωή της, με υπερβολική κατανάλωση χαπιών και αλκοόλ..

Το ποιητικό της έργο κυκλοφορεί σε 7 ποιητικές συλλογές: Τρία κλικ αριστερά, Ιδιώνυμο, Το ξύλινο παλτό, Απόντες, Ο μήνας των παγωμένων σταφυλιών, Νόστος, Με λένε Οδύσσεια.

Πιστεύω, πως ο καλύτερος τρόπος για να κλείσω αυτή την αναφορά στην Κατερίνα, είναι λίγοι στίχοι από το ποίημά της ‘Η Μοναξιά’· στίχοι που θίγουν θέματα τόσο επίκαιρα και που μοιάζει  να έχουν γραφτεί πολύ πρόσφατα…

                   Η μοναξιά

Έχει το χρώμα των Πακιστανών η μοναξιά

και μετριέται πιάτο-πιάτο

μαζί με τα κομμάτια τους

στον πάτο του φωταγωγού.

Στέκεται υπομονετικά όρθια στην ουρά

Μπουρνάζι - Αγ. Βαρβάρα – Κοκκινιά

Τούμπα - Σταυρούπολη – Καλαμαριά

Κάτω από όλους τους καιρούς

με ιδρωμένο κεφάλι.

….

Είναι πουτάνα στα παλιόσπιτα

το γερμανικό νούμερο στους φαντάρους

και τα τελευταία

ατελείωτα χιλιόμετρα ΕΘΝΙΚΗ ΟΔΟΣ-ΚΕΝΤΡΟΝ

στα γατζωμένα κρέατα από τη Βουλγαρία………

έγραψε η cannibal